Skarby Trójmiasta [Konkurs]

Prawdziwą sławę Morena mogła zdobyć jednak znacznie wcześniej. W sumie zdobyła, ale mało kto o niej wie. Rzecz działa się w 1999 roku podczas wakacyjnego turnieju w Szwecji. turnieju w Szwecji. – To był nasz pierwszy zagraniczny wyjazd – wspomina kierownik drużyny Stanisław Gramann. – Po zawodach organizatorzy zaprosili nas na mecz ligowy miejscowego Malmoe. To już ogromne przeżycie, ale najlepsze dopiero miało nadejść. W pewnym momencie piłka wpadła na trybuny. Złapał ją nasz chłopak, ubrany w koszulkę Moreny. Chciał ją wykopać na boisko, niestety miał źle zawiązane obuwie. No i zamiast piłki, na murawie wylądował jego but. Cały stadion ryknął ze śmiechu, jeden z zawodników odrzucił mu go. Teraz proszę sobie pomyśleć, jakby do takiej sytuacji doszło teraz, w dobie wszechobecnego internetu. Chłopak, i co za tym idzie Morena byłby słynny na cały świat – śmieje się Gramann. Wyjazd do Szwecji w ogóle był szalony. Na turnieju pojawili się również zawodnicy Arki Gdynia. A wiadomo. Gdańska dzielnica Morena to bastion Lechii. Zawodnicy już od wejścia na prom w Świnoujściu krzywo na siebie patrzyli. – Udało się wynegocjować pakt o nieagresji – przypomina sobie kierownik. Okazało się, że umowa ważna jest tylko za granicą. Tuż po zejściu z promu, już w Polsce doszło do regularnej bójki.

Gdyby Zdzisław Puszkarz grał w pierwszej lidze, pewnie trafiłby do kadry, bo śmiało mógł rywalizować z Robertem Gadochą. Ale do Gadochy nie chodziły pewnie pielgrzymki kibiców po wygranych meczach a do Dzidka - tak. Nie sto osób i nie dwieście tylko po kilka tysięcy. Ludzie stali pod jego domem i śpiewali mu piosenki. Takie historie przeżywały przeważnie gwiazdy rocka a nie piłkarze. Zaczęło się to wszystko w latach siedemdziesiątych, gdy na mecze przy Traugutta chodziło po dwadzieścia tysięcy fanów Lechii. Ten tłum wiedział, jaki użytek mógł zrobić Dzidek ze swojej lewej nogi. Wszyscy o tym wiedzieli.

To był piłkarz pokroju Messiego. Gdyby urodził się w obecnych realiach pewnie zabiegałyby o niego najlepsze kluby na świecie. Miał nadprzyrodzone możliwości. Grając z nim, trzeba było czytać tę samą książkę. Był zdecydowanym liderem, przywódcą. Do niego należało kreowanie gry. Z chwilą, gdy ktoś coś zawalił, bardzo szybko się o tym w mocnych słowach dowiadywał. O ile dla nas bywał nieprzyjemny, to dla rywali i sędziów bywał... nie do zniesienia.